Başım dönüyor her gece, rüyalarımda ağlayıp geri kalan anlarımda soytarılık yapıyorum; herkese, hiç kimseyi hiç kimseden ayırmadan, özel kişim yok, kişiliğimde.
Alkış toplayan her başarı, yara bende; irin akıyor yaralarımdan, gözyaşlarımdan evvel. Gittiğim neresi varsa çok evvelden artık gitmek uzak biliyorum; isteksizim, istenmeyenim.
Uzak ihtimalli düşlerle avunuyorum; olmayacaklar ya bu eminlik beni avutan. Aptal bir yok olmuşlukta bulunmamak istiyorum. Kimsemin olmadığı coğrafyalarda yitip gitmek istiyorum.
Hiç bir anlam, hiç kimsem de hayat bulamıyor. Yalnızlığı iyi becersem de övünebileceğim bir tek kişi tanımıyorum. Geceleri yalnız, sabahları da. Terinin tenime ilaç olduğu kadın nefes alıyor, ben nefessiz kalıyorum; ağzımı açmazsam, bir balık misali, boğulacak gibiyim. Uyu, Güzel gözlüm uyu!
Bir başka dil bizim ki. Paylaştıklarımız kadar yabancısıyız birbirimizin. İklimlerimiz bile bambaşka. Tanımsızlığa giden paydalarda buluşmaya çabalar gibisin; uğraşma bir tanem, uyu sen!
Güneş sırtını dönmüş bize, gece işte. Sabaha gitmek kimin umrunda. Bir hiç olmak kimin tekelinde; kime göre bir hiç, kim; hiç kimse? Ben mi; bensizlik mi; kimse mi; hiç mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder