Kitap II, Karakter VII; arapII

Koyunları sağa sola kaçıran bir araç hızla geçmiş tozu dumana katmıştı. Arkalarından bakıp da küfretmeye fırsat bulamadan araç durmuştu, şimdi geri geliyordu. Abdullah çok korkmuştu; küfrettiğini duymuşlar mıydı?

“adın ne senin?” araçtan inen iri ve boz adam soruyordu, elinde ki silah mıydı? Abdullah cevap veremedi, adam hızla Abdullaha doğru gelirken bir daha sordu bağırarak; “adını sorduk lan!” yine sessizlik.

Abdullah adamın ne dediğini anlamıyordu, buraların dili değildi konuştuğu. Adam abilerinin bahsettiğinde babasının susmaları için bağırdığı adamların tarifine benziyordu. Evet elindeki silahtı. Diğer eliyle Abdullaha sağlam bir tokat atıp, anlamadığı şeyler söylemeye devam etmişti. Abdullah altının ıslandığı adamlar gösterip güldüklerinde anlamıştı; aynı dile gerek yoktu utancın, her dilde aynıydı.

Arabaya bindirirlerken, Abdullah “koyunlarım, onları bırakamam babam öldürür beni. Kaybolurlar, kurt tutar ya da başka birileri çalar” demeye çalışsa da adamlardan yüzünde maske olan çenesine sert bir tokat daha attı. Çenesi yerinden çıkmış gibi acımıştı. Sustu, ağladı; altı gibi gözleri de utandırıyordu şimdi Abdullah’ı.   

Şoförün yanındaki adamın söylediklerinden sadece bir kelime anlamıştı; abisinin adıydı söylediği. Abisinin adını defalarca tekrarlamıştı, anlamadıkları kelimelerinin içinde. En sonda Abdullah göğsüne vurarak cevap verdi; “bıra mıné, bıra mın” adamlar hep birden sustular ve duyduklarına bayağı sevinmiş gibi güldüler Abdullah’a. Hatta şoförün yanındaki torpido gözünden çikolata çıkarıp uzatmıştı. Abimin arkadaşları diye düşündü Abdullah.

Üç gün karanlık bir yerde tuttular Abdullah’ı. Işıkla beraber bir adam geliyor, bağırarak tokat, yumruk atıp gidiyordu, sonra yine karanlık. Korkutucu bir sessizlik vardı, soğuktu, açtı Abdullah.

Yine ışık, bu kez başka bir adam geldi; elinde yemek vardı. Abdullah’ın önüne koydu, iyi birine benziyordu. Abdullah yemeğe saldırmıştı ki adam cebinden bir şey çıkarıp Abdullah’ın yüzüne tuttu. Gözleri ışığa alışmadığından uzunca baktı Abdullah. Resim netleştiğinde biri vardı fotoğrafta, babası gibi giyinmiş bir adam. Abdullah ilk başta tanımadı ama sonra evlerindeki tek resim geldi gözünün önüne; abisiydi. “bıra mın” dedi.

Adam Abdullah’ın dilini biliyordu, nerde dedi adam bilmiyorum dedi Abdullah, en son ne zaman eve geldi dedi adam hiç gelmedi dedi Abdullah, abilerin görüşüyor mu dedi adam bilmiyorum dedi Abdullah.

“Aferin böyle devam et bakalım, senin de sonun onun ki gibi olacak” dedi adam ve çıkarken “bacını da” dedi ya da Abdullah öyle duydu ama gerisini işitememişti. Adam çıktı, ışıkta; yine karanlık yine soğuk kaldı. Anası geldi aklına, ağlamaya başladı; utanılacak kimse yoktu, önemli de değildi, salya sümük bağıra bağıra ağladı Abdullah.

Babasının kokusu geldi bir an burnuna; tütün kokuyordu, anasının sesini duyar gibi oldu; kına koksun diye bekledi ama ilaç gibi kokuyordu. Anlaşılmaz gürültüler vardı, birkaç çocuk ağlıyordu, ilaç kokuyordu yine uyudu; rüya gördü, uyandı annesinin sesiydi yine babası kokuyordu ilaçla birlikte. Kız kardeşinin sesi de geldi bir an kısa bir süre için. Biri ağlıyordu sesli sesli, anasının kokusu geliyordu bu anlarda, babasının tütünü gitmiş miydi? İlaç kokuyordu, çocuklar sürekli ağlıyordu, gürültü vardı çokça gürültü.