tanıyamıyormuş anladım. Seninle maskelerimizi bırakıp olduğumuz gibi yaşarken tanışalım, evlen benimle" dediğinde cevabın "evet" olacağını beklemiyordu.
Her cevap olumsuz sonun kibar versiyonu olabilirdi de olumlu cevap sonrası nasıl tepki verilir e dair bir reaksiyonu olmamıştı. Gerek de yoktu; çünkü olumlu cevap alma ihtimaline dair ihtimal vermiyordu.
Bir an kızın suratına anlamsızca baktı. Hayır cevabına karşın tam hazırlıklı sanıyordu kendini oysa cevaba verilecek hiç bir tepkisi yoktu. "evet" demişti kız, "düşünmeliyim" ya da "çok ansız oldu, bilmem ki" falanlarla geçiştirilip sonunda hayırı bekliyordu.
"hadi gidelim,sen nereye gidersen senin leyim dedi kız, evet den sonra. Kızın yüzüne takılı kalıp, yutkunamadı bile. "iyi, o zaman" diyebildi yada ona benzer birşey söyledi.
Şaşkınlıktan, sevinmeyi unutmuştu. Kızı dahi şaşırtan bir tepkisizlikten kız ürküpte vazgeçmesin diye yapmacık bir sevinç göstermişti. Yapmasa dahi olabilecek bir yapmacıklığı vardı.
Melankoli gecesine hazırlanmıştı ki; şuan aldığı cevapla bu gece ne yapacağını bilmez haldeydi şimdi.
"Çok iyi düşünmüşsün, evlilik öncesi kandırma seramonilerine gerek yok bence de. Birbirimiz tanıdıkça sevemezsek ayrılırız" demişti kız. Oysa bu kızdan duymayı beklediği değil, kendinin söylemeyi düşündükleriydi. Evlenecekti, kız kabul etmişti.
Harikaydı, yani öyle olmalıydı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder