birikintilerim...

sensizlik yanaklarımdan süzülürken bu halimi görsen ne yapardın merak ediyorum.bir mum yakıp tüm ışıkları söndürdüm,gözyaşlarıma kendim bile tahammül edemiyorum ve artık şiş gözlerim ancak mum alevini seviyor,bir ona katlanabiliyor. önümde bayat çay. tam ortasında olduğum hissindeyim;sensizlik sancılarının en yoğun kısmı geride kaldı diye kandırıyorum kendimi. daha ne kadar yolum var bilmiyorum;seni artık anarken yanaklarımın ıslanmayacağı zamanlara.
kimse senden söz açmıyor biliyor musun;sanırım kimse iyileştiğimi düşünmüyor,açıkçası bende.
cesaretim olucak mı bir gün senin karşına çıkmaya;hiç bir şey olmamış ve yıkılmamış gibi dimdik. ama ya yanında biri olursa,ya bir başkası ellerini tutuyorsa.
belki mumun alevi bile fazla artık,belki en iyisi uyumak.yarın düzelirim diye umut etmek,tek sığınağım yatağım ve bir de günlerdir içinden çıkmadığım yatağıma sinmiş çaresizliğimin kokusu