Suskunluğunla doyarken, gecelerimin anlamı varmış. Gözlerine baktıkça dünya güzelmiş ve umut varmış; içinde mutlu çocuk kahkahaları varmış; bayram şekerleri gibi kavuşmalar varmış; en sevilen filmlerdeki en beğenilen karakterlerin kazandığı mutlu sonlar yazılıymış...
Bayramları kutlamayışım, mutlu sonları sevmeyişlerim bu nedenden. Ama çocuk kahkahaları içimde kalan son kırıntım, onlara tutunuyorum; onlar gitmesin benden lütfen. Siz gittiniz de onlar kalsın bende, almayın benden...
Ne vakit ılık bir esinti olsa; SEN'ler kokuyor ya, balkonda oturduğumuz o zamanlar gibi, hala balkonda oturmayı seviyorum. Karşıda çocuklar gülüşüp, kimi zaman kavga ediyorlar. Biliyorum ki onlar orada oldukça SEN'lerde gelebilirler geriye.
İçimde dinmek bilmez bir ateş var; umut mu bilmem. Ya beni yaşatandır ya da sonumu getirecek olandır. Hala SEN'lere alev alev yanıyorum, ya da ruhumun son zerrelerinde yok oluyorum...
Saatimin taneleri azalıyor; düşleyemiyorum eskisi gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder