biçimsiz

Ellerim duvarlarda,büyük bir baskı var avuç içlerimde.sanki duvarları yıkıp çıkmak ister gibiyim ama ne ışık görmeye tahammülüm var ne de bir dost sesini duymaya.Tek başına kalmaktan korkan ben,el ayak çekilsin de kendimle kalayım hasretindeyim;hem de etrafımda tek bir dostum yokken.
Ne alışabildi bedenim yalnızlığa,ne karışabildim dostların arasına.Sanki her teselli bana acıyan insanların egolarını tatmin gibi geliyor ve de üzerimdeki bu baskı sevdiklerimi kırmama neden oluyor.
İnan bana bunlar hep sensizlikten.Kesinlikle abartmıyorum,içimi acıtan her ne varsa senden yani sensizlikten bana kalan bir illet.Hayır seni suçlamıyorum,hatta sana hak veriyorum;sen demiştin "kimse bir başkasının hayatının içine çokça girmemeli ve hiç kimse bir başkasına teslim etmemeli kendi benliğinin şifrelerini" ve ben senin bu uyarının samimiyetiyle kendimi daha bir sana bağımlı kılmıştım.
Herkes seni suçluyor ama ben suçluyu biliyorum;yalnız ve bir tek benim suçlanması gereken.Bu benim suçum,bu benim tercihim ve bu benim sevme biçimim;bağımlılık mertebesinde...