Bazan bırakıp gidebilmek gerek;herkesi ve de herşeyi.Biran bile tereddüt etmeksizin,silebilmek gerek;geçmişi,geleceği ve de seni sen yapan tüm benliğini.Kimseye hesap vermeksizin ve de haber vermeden- senin ardından kaygılanma ihtimali olanlara dahi- çekip kapıyı çıkabilecek yüreği taşıyabilmek gerek,hesapsız kitapsız o an gerektiği gibi.Duyduğun ve de inandığın herşeyi yıkmak gerek,olan yada olacak olanı başkalarına havale edip,sadece kendini alıp uzaklaşmak gerek.
Bazan yerleşik olmak gerek;birine ve bir yere bağlanmak gerek.Sevgiden söz açıp,sevilmeyi beklerken bir çok kez sevebilmek gerek;karşılığı olan olmayan sevdalarda kırıntı dilenir hale gelebilme ihtimalinde.Statü gereği üzerine düşenler seni sarmasa da,yada sana uzak olanlarda anlam savaşına girmeyi gerektirsede zaman,boyun eğmek ve "bedel buymuş" deyip kabullenmek gerek.
Bazansa sadece düşünmemek gerek;ne gitmeyi ne de kalmayı.Unutmak ve hatta tüm yaşananları kaydetmeksizin sadece yaşamak gerek;yani öylesine,gölgesiz bir insan misali.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder