Yazmak da gelmiyor artık içimden...
Aklımın rehin kalmışlığında ki muhtaçlığımdır beni varlık sahibi kılan,belki de "ben" lik demeliyim.Hayaller kahvesinin en ücra köşesinde,eski ve de rahatsız bir ahşap iskemle de,rengi sararmış tarihi eskilerinde gerisinde bir gazetenin ardında saklanan ben miyim?
Senin suretinden arta kalanlarla,hayata tutunmaya çabalayan ve de her ölümlüden ölüm dilenen,çaresizliğim;anlamsızlığımın ağırlık noktası.Yitik kalmışlıklar atlasındaki ya da hiçliklerin olmayan başkentinde, yalnızlıkların izmaritleriyle ısınıyorum,ama bıraktığın boşluğa sığamıyorum.
Seni soranlara cevap veremiyorum,senden haber verenleri duymadığım gibi.
Yaşamak da gelmiyor içimden...
Başıboş diye nitelendirilen,oysa özgür hayatlarının peşinde bağımsız yaşayan,sokak köpeklerinin bağımlı olmama halini nitelendiren "başıBOŞluk" dayım.Ona,buna yani herkese bir imrenme halinde,bir iğrenilme abidesiyim.
İçimden gelmeyen ne varsa,senden yani sensizlikden...
Gitme...Dön...Sevme...Unut...Can...Kayıp
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder