Karanlıklara gömüyorum; umudu ve de mutluluğu. Beklemek için yeterli umut yok artık, peşinden koşmakta kalmadı mutlu anların. Gidiyorum kaybolmak üzere, asla dönmeyeceğimi bilerek, dönemeyeceğim kadar uzak derinliklerine.
Yaşamak deniyorsa eğer; yalan söylemeyi bilmeyen yanılmışlıklarda avunanların hayatlarına, aydınlatmıyorum artık gözlerinin önündekileri ve mühürlüyorum ben de gözlerimi; sonsuz cehalet mührüyle.
Esip gürlediğim günler bitti, devir teslim zamanı geldi de geçti; susturamıyorsam düşük çenemi, dilimi kökünden koparmanın zamanıdır şimdi.
Kendi izini dahi temizleyemeyen sabun köpüğüymüşüz aslında; ne bir dölümüz kaldı bir bereket yatağında, ne güzel cümlelerimiz asılı kaldı dost kulaklarda. Anılarımız hızla silinmeyi bekliyor, hatıralarda.
Hayatın perdeleri arasında; cennet ve cehennem misali salınımlarda kayboldum. Büyüdüm, çok büyüdüm ve büyüdükçe ölündüğünü öğrendim.
Bilgi; ızdırapmış, mutlu olmak için en cahilinden olmak lazımmış; bir dengesi var sandığım hayatın, aslında dengeyi bulması aldanmakta saklıymış.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder