Kaç kişim öldü ve hala kaç kişim ölecek. Yok olmak denene bir kaç kişi kaldık, bitmiyoruz, tükeniyoruz. İçimde ağıtlar; her dilde, tören yok, kabullenme de, bir tek yanılgı var: "bu kez sıra bende" diyor ve yanılıyorsun, oysa sıranın sana gelmesine az kaldı.
İçimde her gece bir "ben" öldürüyor diğer "ben" ler. Umut-ümit ya da her ne deniyorsa ondan yok, tüm karamsarlığıyla-ya da realistlik mi demek daha marjinal olur- "kral çıplak" demek meziyet değil.
Sana mutlu şiirler yazmanın çabası da yok artık, çünkü yazamıyoruz, bildiğimiz bir düz yazı; onu da beceremiyoruz.
Ölmenin tek hali var bizde; intihar, herkes kendi tarzını ortaya koyuyor sonuçta, azalan sayımızla "ben" ler ölüyoruz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder