Radyasyon yaydığını biliyorum, yine de baş ucumda telefon, oysa aramayacağına eminim yine de elim uzanıyor telefona; saat 01:50 arayan yok, ne de bir mesaj.
Numarası olmayan aramaları dahi özler oluyor insan, bir umut kırıntısına hasret kalabiliyor. Saatlerce konuşmalardan sıkıldığı zamanlar geliyor aklına; "vay be ne günlerdi, kıymetini bilememişim" ler izliyor pişmanlıkları.
Mesaj kramplı parmaklarla, daha az kontör harcama zihnisinirlilik halleri; sesli harf kullanma, bir kelime büyük diğeri küçük yaz( boşlukları kullan), gelen msj da soru varsa tek çağrıyla "EVET" çift çağrıyla "HAYIR" de, ve de kısa cümlelerle tüm duygularını yoğunlaştır... Bizi yazar olmasa da duygusal yapan bu sonuncusu olsa gerek.
Vücudun tüm sistemlerini etkileyen güçlü dalgalarının uzun vadede vermesi muhtemel zararlarını biliyorum, yine de baş ucumda telefon; saat 01:53
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder