hiçbirşeyinyoklukortası

   Ellerine bulaşmış toprak kokusunu hissedebiliyorum, lale soğanlarını eken mutluluğunu da. Kızlarımız ve de oğlumuz hemen arkandalar ve salıncakta haylazlık yapıyorlar; oğlan kızları düşürmeye çalışıyor ama incinmiyorlar. Evden güzel kokular alıyorum, hatta tüm mahalle benimle birlikte kokluyor; senin leziz yemeklerini. Yine de akşam yemeğinde kahvaltıyı seviyorum; ellerinle hazırladığın incir reçelini, tereyağlı sahanda yumurtanı(burda tereyağı kolestrol yapmıyor), kızarmış kepekli ekmeğini ve elinin değdiği her şeyi.
   Misafirlerimiz oluyor her akşam; en sevdiğimiz dostlarımız, geç saatlere dek sohbetler ediyoruz; sıkılmaksa imkansız. Her gece seninle ilk gecemiz; bitmek bilmez bir hafıza kaybım var gibi ama inanılmaz mutluyum, çünkü her gece sana bir kez daha aşık oluyorum; deliler gibi aşkımızı kutsuyoruz. Sabah senin kokunla uyanmak, çocuklarımızın sesleri ve de kuş cıvıltılarında o güne dair planlar yapmak daha kahvaltı dahi yapmadan.
    Uyanmak istemiyorum asla; aslında bunu düşünmeme neden olanı da bilmiyorum. Bu bir rüya değil ki. Her şey gerçek; sen, çocuklarımız ve dostlar. Yine içimdeki son kötümserlik kırıntısı iş başında. Biliyorum kurtulmamı istemiştin ama az bir şey kalmış işte. Neyse hemen dönücem. Sen uyuma beni bekle...