lustral

   Aynada ki ben miyim? Bana yakışan bir cümleyle düzeltiyorum: " aynada gördüğüm yansıma benim aksım mı?" daha bilimsel oldu ama değişen hiç bir şey yok. Yine görüntü aynı ve yine gördüğümden memnun değilim.

   Umudu tükenmiş bakan gözlerle çökmüş bir egonun güvensiz bakışları, hiç bir istediği hiç bir zaman gerçekleşmemiş ve gerçekleşmeyeceğinden emin yine de hayata bağlantı arayan bir yalnızlık silüeti, beyazları artmış sayısı azalmış saçlar, zayıf ve kendine acıyan bir yüz, "umut var, bizi arayın!" diyen bir intihar hattının afişine konulabilecek türden bir resim.

   Eski hallerimi hatırlamayamıyorum yada eskiden bu şekilde aynada ki kendime bu kadar uzun ve bu kadar dikkatli bakmaz mışım demek ki! Ne değiştide bu hala geldim veya ne değişseydi bu halde olmazdım.

   Hayatıma girip-çıkmış isimler, iyi olanları hatırlatmayacak kadar kötümserleştirmiş anıların birikintisi, şimdi ki yaşta olmakla ilgili ne varsa düşlerde hiç biri olmamış bir hayalperestlik; noel baba yokmuş yada diş perisi, bizi artık leylekler getirmiyormuş ve leyleklerde artık yokmuş...

   Sadece "neden?" evet sadece "neden" diyorum kendime ama cevabı bilmiyorum, aslında kendime cevap dahi vermiyorum artık. Yalnızca uyuyabilmek istiyorum; kendi kokumda ve ışıksız, sessiz bir  odada sürekli uyumak istiyorum.