Duvarın üstünde oturmayı çok severdik yada ben çok severdim onunda sevdiğini varsayardım.Duvar;tüm şehri kartpostal güzelliğinde sergileyen,kirası düşük olduğundan sadece buna ihtiyacı olanların yaşadığı şehirden yüksek bir tepede,bana göre harika manzarası için fazladan ücret ödenmesi gereken bir muhitteydi.Kimi akşamlar sessizce oturmak tek zevkim olurdu,susardık ve ben sadece onunlayken susmaktan zevk duyardım.Ara sıra bir kaç kelime söylerdin;uykulu bir halin içine mırıldanan hikaye anlatıcısının büyülen sesi misali,aniden sana döner,yanımda olduğuna şükrederdim.
Bazen ben bir şeyler söylemek isterdim ama hiç söylemedim;bu bir antlaşmaydı,gizli ve sadece beni bağlayan benim yaptığım bir antlaşma.Susmak gerekliliği kalıplaşmıştı zihnimde;burası susma ve seyretme duvarıydı,gündelik kaygılarla kirlenmemeliydi.
Ben bağdaş kurardım,o ayaklarını duvardan aşağı sarkıtır sürekli sallardı,minik bir kız çocuğu gibi.Kimi zaman çekirdek getirirdi,kimi zaman tüplü çikolata.Bende ona eşlik ederdim,ama en güzel o yerdi.Ağzı,dudakları,parmakları çikolata olurdu;nasıl bu kadar eline yüzüne bulaştırdığına kızsamda;parmaklarındaki,dudaklarındaki çikolatayı temizlemek için dayanılmaz bir istek duyardım,kendime kızardım.Gülerdi;yüzünün halini her defasında yüzümdeki gerginlikten okuyup,şımarık kız çocuğu misali eserini bilinçle inşa etmiş gibi gülerdi.Belki de bilirdi içimde eriyen,dudaklarında eriyen çikolataya özlemi mi.
Kimi akşamlar;çok uzuzn cümleler kurardı,o gün yaşadıklarını ayrıntılarıyla anlatırdı;ve bilirdi ki ayrıntılar beni ilgilendirmezdi.Ama ben yeminliydim,yemininmi susmasını söylemek için bile çiğneyemezdim;çünkü bu suskunluğumu bozmak demekti.
Sustuğu akşamlar;şehrin ışıkları ve nefes alışlarındaki hırıltılaını harmanlar,senfonim yapardım.Kendimden geçer,gözleri kısıp ona ve şehre akardım;derinden,daha derinden.
Di'li geçmiş zamanlardan özlenen geleceğe dair...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder