Kitap II Karakter VII; arap

Brindar kirim Xeribiyé. Yeni öğrenmişti bu türküyü, zor olmamıştı ezberlemesi. Yaşı yediydi ama henüz okula başlamamıştı, başlamakta istemiyordu. Gerçi annesi çok istiyordu oğlunun okumasını; “oğlum doktor olacak, büyük adam olacak” dediğinde hoşuna gitmiyor da değildi. Babası sürekli suskun ve kızgındı. Neye kızgın olduğu belli değildi ya da kime ama hep aynı köşede oturup, sigara üstüne sigara sarardı. Misafirleri olduğunda babasının yüzü güler geri kalan akşamlar-ki misafirin olmadığı pek olmazdı- pek konuşmaz, erkenden yatardı.

Berivanlara koyunları götürmüş şimdi geri otlatmaya çıkarıyordu. Memelerinin sancısı dinmiş koyunlar mutluydular, kuzuları gibi kokuyorlardı. Türkü ne kadar dertli olsa da, içinde garip bir sevinçle söylüyordu, söyledikçe sesi daha bir yükseliyordu.

Yedi kardeşin altıncısıydı, kendinden küçük bir bacısı vardı beş tane de abisi. En büyük abisinin oğlu kendinden büyüktü. İkinci abisini ise hiç tanımamıştı. Ölmemişti ama yaşamıyordu da. “gitti” diyorlardı o kadardı. “gitti” abisi sadece bu kadardı, birde ne vakit abisinden laf açılsa aile de derin bir sessizlik olurdu; babası bir sigara daha sarıp hızla içine çekerdi.

Tüm kıyafetleri babasının tütünü ve koyun kokardı. İki kokuyu da ayrı bir severdi.

Anası “berxikim” diye severdi kendisini, anasının yanaklarını ıslatan öpmelerini çok severdi; hamur kokardı elleri birde kına. Abileriyle pek bir diyaloğu yoktu, kendinden büyüktüler yani abiydiler, kız kardeşi ise evdeki tek oyun arkadaşıydı.