hoşgeldin

   Kapıyı çalmadan ayak seslerinden tanımıştım gelişini; evet gelen o'ydu. Her zaman ki gibi sadık kalmıştı randevusuna. Geldiğinin farkında olduğumu bilir gibiydi. Çalmamıştı kapıyı.
   Nefes alışını, hatta kalp atışlarını dahi duyabiliyor gibiydim; çok iyi tanıyordum hem de hiç istemeyeceğim kadar. İlk gelişi dün gibi aklımda; gözlerinde zafer dudaklarında küçümseyen gülümsemesiyle.
   Bu kez de farksız olacaktı eminim; kazanan bir kez daha o'ydu.
   Ne olacaksa olsundu; beklemekten daha çok incitecek değildi ya. Kapıyı o çalmadan açtım. Gözleriyle buluştu ilkin gözlerim. Farklıydılar bu kez, hem de çok farklı.
   Hüzün müydü bu bakış? Yoksa... Yoksa acıyor muydu bana? O'da acıyordu bana, lanet bu olmalıydı, lanet.
   Öyle ya bunu hak etmiştim, herhangi hatırlamadığım bir hata. Kurtuluş yoktu, kabullenecektim ve cezamı çekecektim.
   Yana çekilip elimle buyur ettim, ve ; "hoşgeldin AYRILIK" dedim...