Kelimenin zehrinde, adı dilimde, her daim her halim budur; benim...
Özenilesi hayatların kenarında, ayağımıza bulaşık imrenti ve kıskançlık arası koyu kıvamlı, keşkesancılı ağır aksak hatta hiç bir varlık göstermeyerek ilerlemekteyiz. İlerlemek denirse.
İmrenilenecek hayatlara değil, imrenenlerin hayatına odaklan diyen; kendinden kıt akıllılara inatlaşığız. İki küp şükürlüktense acı içmeyi erdem saymakta ve dolayısıyla kaybetmekte ve de kaybolmaktayız. Bizi bulsun biri diye, ardımız sıra dökecek ne bir cep dolusu çakıl taşına sahibiz ne de ekmek kırıntılarına kıyabiliriz. Öyle ya, öğretilenlerimizde kırıntılardan medet ummak günah; yere dökmemek bundan olsa gerek.
Yaşlının da yaşlısı, yeni kırışıkların dahi yer bulamayacağı kadar kırışmış bir yüz de; ironik bir gülümsemeyiz. Gülümsemeyiz; çünkü gülünç denen biziz.
Melankoli, ne garip kelime. Anlamını dahi bilmediğimiz kelimenin devamlı müdavimiz ve cümle içindeki binlerce kullanılmış haliyiz. koli dolusu melan sipariş vermişiz de iadesi mümkün değiliz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder