sevgili için ölmek değil; uzun uzun yaşamak lazım...
Coğrafyadan hiç anlamam. Ama yitik sevdalar atlasında, var olmayacak kadar küçük, hiç metrekarelik bir yer varsa; orası benim. Benim derken,orası direk benim; bana ait değil zaten bu dünyada bana ait bir şeyim olmadı hiç.
Her daim hüzün bulutlu ikliminde, devamlı suretle "keşke" lerin bitip tükenmek bilmeden yağdığı, öfke kaplı bitki örtümden pişmanlıkların yeşerdiği; kayıp kara(msar) parçasıyım. Oranın ta kendisi benim.
Ne beni bilen var, ne keşfe hevesli. Bulunmayı istiyor muyum ondan da emin değilim. Saklanmak, görünmiyor olmak ya da birilerinin küçümseyişindense; hiç bir bakışı üzerine toplamayan olmak, sanırım benim gerçek istediğim tam olarak bu.
Kara(msar) maddeden gibiyim, olmayan bir kütleye sahibim; aynen olmayan ben(liğim) gibi.
Her şey farklı olsun, istedim çok defa. Ne mi yaptım farklı olsun diye? Hiç... Hiç bir şey; aynı ben gibi.
bu kadar da karamsarlık iyi değil gibi, son zamanlarda ben de böyle düşünmeye başladım ancak yine de umut her zaman bir yerlerde gizliyor kendini. çıkarıp bulmak gerekiyor sanırım...
YanıtlaSil