zalimsin

   Söylediklerim, söyleyemediklerim; hepsi benim ve hepsi benim yalnızlık nedenlerim...

   Güne başlarken aklından geçmeyen ne varsa, sana koşarak gelir; kimi iyidir değerini bilemezsin, çünkü hazır değilsindir. Kimi kötüdür, kendini kurtarmak istersin ama kurtaramazsın, çünkü güçlü değilsindir. Bitmişsindir, bitirilmişsindir.
   Bir telefon gelir, ansızın;onca zaman beklediğin gelmeyen mesaj düşüverir telefonunun ekranına. Kalırsın öylece. Ne cevap vereceğini bilemez, şaşırırsın ve yanlış cevap verirsin. Bir daha ne mesaj gelir ne de bir çağrı; yine onsuzluğa alışman gerekir, tam da alışmışken yokluğuna.
   İroniyi seviyor hayat; emin ol. Bizim garip hallerimizi, zor durumdaki tepkilerimizi komik bulup çokça eğleniyor. Bizi mutsuz eden ne varsa, hayata neşe veriyor olmalı ki; bunca evren de tek mutlu yok.
   Bağırmak istiyorsun bazen, ağzın kuruyana dek konuşmak istediğin zamanlar gibi. Gitmek istiyorsun hani, kalmak istediğinde gitmek zorunda olduğun gibi; gidemiyorsun yani.
   Keşke demek zorunda kalmadığın bir şeyler olsun istiyorsun ya; daha çok keşke takılıyor damağına, tüküremiyorsun. Dilinin ucunu ısırdıkça susamıyorsun ve "keşke..." diye başlıyorsun her lafına.
   Hayat kendini komik sanıyorsun ama komik olan biziz; bizim içine düştüklerimiz. Sen sadece zalim olabilirsin, eğlenmek için bizi komik sandığın hallerimize düşürdüğün için.