mühim değil;yalnız olmak,bom boş sokaklarda,gecenin sessizliğinde,çöpleri karıştıran kedilerin tedirginliğinde elleri cebinde biraz üşüyerek ama kapalı yerlere tahammülsüz gezmek zorunda olmak.
mühim değil;evlerin yanan ışıklarına-içerde neler yaşandığını bilmeksizin-özenmek ve oraların sıcaklığına muhtaç düşlerde cennetvari resimler çizip,mutlu aile tablolarını tasvir etmek ve asla kendine herhangi bir evin içinde yer bulamamak ve de aile fotoğrafı karesine sığamamak.
mühim değil;karnında kelebekler uçuran bir sevgili olamamak,kapıyı anahtarla açmak yerine zile basabilmek ve kapıya hızla koşan minik ayaklı sevecen yüzler tarafından karşılanamamak.
mühim değil;bir gereklilik hali gibi geçiştirilen bir anın ismine "sevişmek" diyememek.
mühim değil;dostlarla çay içerken gülememek,hayatın güzel yanlarının anektodlarını paylaşamamak ve sadece solgun ve de vazgeçilmiş bir zaman sayacında hayata küfretmek.
mühim değil;binlerce parçaya ayrılmak ve asla bir daha eski haline dönme imkanı olmayan hayatların; parçalarının toplamının hayatın bütünününden fazla olmasını anlayamamak.
aslında mühim olana asla kavuşamayacak olmanın dışında her şeyin boş olduğunun farkında olmayı unutamadan,asıl önemli ve asıl mühim olana yazmak;geri kalanların yani SENİN dışındakilerin mühim olmadığını söyleyememek
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder