Sevgilim,sana yazmamam gerektiğini,yazacak yüzüm olmadığını biliyorum, “neden yazdın” diyeceğin de biliyorum,eline geçen mailimi belki bir merakla okuyacak ve büyük bir nefretle sileceksin ama yine de yazmak istedim,yazmam gerek diye düşündüm;sana bunu borçluyum en azından. Neden yazıyorum? Biraz özlem-hayır itiraf ediyorum çok özlem- biraz suçluluk dürtüsü ile vicdan rahatlaması arasında sıkışmış bir çaresizliğimin hareketi. Sen ve seninle olan her anımız burnumda tüterken senden olabildiğince uzak olmak çok acı ama yapmalıydım, buna mecburdum.
Şimdi bunların hiç birinin anlamı olmadığını düşündüğünden eminim ama bilmeni isterim ki bu alınması en zor karardı ve aklımdakiler için ödemem gereken en büyük bedelim. Benim için o kadar zor ki bunu yapmış olmak,şuan sana yazıyor olmak ama açıklayamamak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder