Nereye olduğu önemsiz bir gidiş haliyim...
Bir otobüsün soğuk camında,yorgun ve uykusuz gözlerini kapatamayan,diğer yolcular uyusun diye kaptanın-her yolcunun uyuması gereken saati bilen ve de karar veren tek yetkili ama yetkisinin kaynağı belirsiz kişi-kapattığı ışıklara rağmen,yaramaz çocuklar gibi uyumayıp anlamsız bakışlarla gecenin karanlığını seyrediyorum,soğuk cama yaslanmış yanağımın üşüyen yalnızlığında.
Bir şehir yada her hangi bir şehre bağlı bir ilçe veya bir kasabadan geçiyoruz.Tüm ışıklar sönük,bir kaçı dışında.Bu saatte karanlığa gömülmüş pencerelerin yaptığı belli yada ne yaptığı önemsiz,fakat;ışıkları açık evlerdekiler neden uyumazlar.Gecenin bir vakti,yalnız başına bir otobüste nereye gittiği önemsiz kişinin özleminin çektiği sıcak yataklara sahipken,neden uyanık olmayı isterler.
Neler,neler geçer aklımdan;yol uzun ve de anılar çok,düşlerse kalmamış.Bazı an;güzel hatıralarla hayat hiç olmadığı kadar umut verirken,kimi an en olmadık bir anektod,tüm düşlerini yerle bir edebiliyor.
Ne gidilen yön,ne ardında bıraktığın mutlu etmiyor seni;bir diğerinden fazla.Bekleyen de yok,yolculamaya gelen de;senle aynı otobüstekilere el sallayanlara sanki başkasına sallıyormuşcasına el sallayarak özlem hırsızlığı yapmadığın ölçüde,yapayalnızsın.
"çay,kahve,kola" sesiyle başlayan yolculuklarında,hep farklı bir tercihi düşünürken aynı şeyi ister dilin,senden bağımsız olarak;"kahve lütfen".Saçma bir film-bu konuda yetkili muavindir fakat ne filmi izler,ne de izleyicilere seçenek sunar- ve ışıklar söner,artık uyuma vaktidir;uyuyabilenler için.
Tek lüksün vardır;cam kenarında oturmak.Ve eğer yanında herhangi biri yoksa en harika yolculuğun olması ihtimali ile kandırırsın kendini,ta ki bir dahaki otogarda mutlaka yanına oturtulan yolcuya dek.
Ve anlarsın ki aslında en mutlu yerdir,otobüsün içi.Ne gittiğin yerdedir huzur,ne de arkandakilerde.O an,orda otobüstesindir ve de otobüste olduğun sürece mutlu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder