Ne çok sevmişim seni;oysa...
Hayatın her anında öğreniyor insan ve de öğrendikçe büyüyor,büyüdükçe daha bir yalnızlaşıyor.Aynaya baktığın an gördüklerin bir öncekinden o kadar da farklı değilken,senin algın değişimi katlandırıyor,her duyduğun cümle,her dinlediğin müzik seni;sendeki yalnızlığı büyütüyor.
"Sen" dediklerinin adı değişiyor,beklentilerinde ama yalnızlığın ve de eksikliğin,o eksikliğini başkasında giderme çaban değişmiyor;aksine gün be gün,yıldan yıla daha bir artıyor.
Her tende daha bir farklanıyorken kokular,annesinin memesinde saadeti koklamak kadar safiyane sütü arayan yanın seni daha bir arayışa sevk ediyor.Gözlerini kapayıp,tüm hücrelerine hakim olsun istiyorsun;kokusu,içine giren ılıklığı.Ve biter sanıyorsun içindeki boşluk,diner sanıyorsun içindeki yalnızlığın acıtan ızdırabı.
Gün gelir ki içinde "sen" olmayan her hangi bir şeyin peşi sıra kendini kaybeder buluyorsun,hepsinde bir parçan kalıyor,parçalandıkça artarım sanıyor,kendini avutuyorsun.
Varlığı;yalnızlığının kanıtı oluyor,yokluğu;içindeki kuraklığının adı."Sen" gelince yeşerir sandıkların,daha bir yok oluyor,bir bağımlılık hali oluyorsun;an be an.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder