Katilim

...sensizlik öyle zor ki!Ne anlatmam mümkün ne de alışmam.Ancak yazabilirim...

   Kapımda da ağladığın gün hala gözlerimin önünde;sabahın erken saatinde,kapının çalımasının şaşkınlığında seni görmek en son beklediğim görüntüydü.Ağlıyordun,minik bir kız çocuğu gibi.Nasıl bu kadar sık dökülebilirdi bir insan gözünden gözyaşları?Başını önüne eğmiş,hıçkırarak ağlıyordun.Ne kadar zaman orda olduğuna dair hiç bir fikrim yoktu.
   "sensiz yaşayamam,beni bırakma" derken ki titreyen sesin hala kulaklarımda.Şimdi hatırlarken ağlamamak için kendimi zor tutuyorum,ama o gün ağlamamıştım;sanırım yaşlılık duygusal yapıyor insanı ya da pişmanlık acısı artıyor zamanla.
   "ne işin var burda,bunu defalarca konuştuk.Olmuyor yapamıyoruz,kendine yeni birini bul,benden sana hayr gelmez" demiştim.Elbette benden kimseye hayr gelmez ama senin hayatımdaki en doğru şey olduğun gerçeğini atlamışım;ne büyük salakmışım."hiç kimseyi istemiyorum,sadece yanında uyuyayım,söz veriyorum tek kelime etmem,bırak seninle olayım" keşke bugün bu cümleleri sarfetsen bana,yada sadece yanımda olsan bunları yaşatır mıydım sana?Ne aptalmışım.
   Seni içeri alıp,gözyaşlarını silmiştim,yanakların ıpıslaktı ve soğuktan titriyordu dudakların ve sen  ürkek bir kız çocuğu gibi benden korkuyordun,sürekli dudaklarını ısırıyordun.Nasıl o yanaklarına,dudaklarına kayıtsız kalabilmişim,nasıl bu kadar ellerimle kendi sonumu hazırlayabilmişim,nasıl bu kadar zarar verebilmişim kendime.
   Bana sarılmana izin versem;nefesim kesilene dek,sıkı sıkı sarılacağına emindim;ama sıcaklığından kendimi mahrum bıraktığımı unutmak istiyorum.
   "biz yapamıyoruz,bunu biliyorsun" bendim yapamayan,sen değil.Bendim katil,sen değil.Bendim aptal,sen değildin asla...

   Başarısız insanların tek sığınağıdır;hafıza.Benim se en büyük katilim