hüsran zikri

   Umut dedi, umut etmelisin hem de her koşulda; sen umut ettikçe gerçekleşir hayat dedi fakat umudun uzayıp giden, bitmek bilmez bir sancı olduğunu söylemedi. İçinde bulunduğu kötü anlarda nasıl umudu ayakta tutabilirimden de bahsetmedi. Sadece düşleyeceksin, sen düşledikçe yaşamın yazılıyor dedi demesine ama ben düşledikçe düşlerim, düşlerime umut bağladıkça hayallerimde bitti. Bitti, kalmadı dedim; yine umudunu kaybetme ile başladı ve aynı cümlelerle bildiklerimden bahsetti. Bu kez dinlemedim.
   Bir boşlukta kalmanın daha trajik olabileceğini bilseydim, peşinden giderdim; söylediği her yalana inanır, her reaksiyonda umuda sarılırdım; aldanırdım boyuna ve aptalı oynardım, inanmış gibi yapardım hiç olmazsa. Düşüyorum; her yer karanlık ve nefesim kesiliyor, tutunabileceğim tüm ne varsa hepsini attım ve yapayalnızlıklarda düşüyorum.
   Zor dedi, seni sınayacaktır hayat ve de hayallerini yıkacaktır ama sen yılma daha fazlasını düşle ve daha güçle sarıl; asla umudunu kaybetme dedi. Dinledim ilk başlarda ama sınamaları geçemedim; ilk bir kaçında oluyordu ama sonra gerekeni veremedim. Şimdi her şeyimi kaybettim, hemde her şeyimi.
    Bilseydim; sorunların daha büyük fırsatların bedeli olduğunu kaybedermiydim umutlarımı.Bilseydim; sınamaların pes etmekten daha kolay olduğunu pes eder miydim ve kaybedermiydim umutlarımı.
   Ama bilemedim, keşke demede dedi ama keşke de çok dedim