Ruhunu farklı bedenlerde arayan, tanımsız kalmış bir insanın ızdırabına dokundun mu hiç? Ya da umutsuzluğuyla mücadele etmek adına; tutunmak için tek bir dala ihtiyaç duyan birinin sesini duydun mu? Denemekten korkar olmak nasıl bir şey hiç düşündün mü? Sürüye asla uyum sağlayamayacak kadar radikal, yolunu bulamayacak kadar duygusal ve çobanını yemiş bir koyunu düşleyebilir misin? Hiç bir kalıp, hiç bir aidiyet duygusunu bilmeyen bir "KAYIP ARANMIYOR!" ilanı gibi...
İnanmaya ihtiyacı olan her hangi bir yaşam formundan tek farkı;neye inanacağını bilmeyen biriyim. Geçmişten sıyrılmaya çabaladıkça; dünde gözünü açan, bugüne hep yarın diyen zamansızlıklarım var. Tüm evrenlerde mutluluğun peşinde ki değişik boyutlarımdan, yer çekimine maruz kalmış halimdi; senin tanıdığın.
Yine de "inanmaktan hiç bir zaman vazgeçme" dedin ya; hala inanıyorum ve hala arıyorum
ilk cümleni kendim olarak aldım kendi ruhumun dokunuşunu aradığıma karar verdim. inanç bile bir süre sonra vazgeçilecek bir şey oluyormuş ben onu anladım
YanıtlaSilkesinlikle haklısın;inanç için bile bir şeylere inanmak gerekiyor. yoksa bir süre sonra kaybolabiliyor insan...
YanıtlaSil