"Yazma" dedi yazar, kalemine. "yazmamak mı, sen ne istediğinin farkında mısın?" diye cevap verdi kalem ve ekledi: "sen yazmasan da seni biri yazar, hem sen kimsin ki 'yazma' diyebilirsin" haklıydı. Yazar yutkundu kafası karışıktı ve ne istediğini bilmeyen, cümle olamayacak kelimelerini kaleme uzattı. Kalem kelimelere göz gezdirdi ve güldü; "yazmandan rahatsız olan var sanıyorsun da ya yazmazsan; yazmazsan kimse rahatsız olmaz mı sanıyorsun, sen hayatı yazmazsan, yazılanların figüranı olursun"
Bir an için içinde bir yerlerin acıdığını hissetti yazar. Acıyordu içi; bir şeyi itiraf etmişti.Yeminini bozmuştu, lanetlenmişti artık. Midasın kulaklarını fısıldamalıydı kalemine ve kalemide kağıtlara; çünkü bir tek kalem biliyordu sırlarını... Sustu yazar.Kalem yazara baktı, acıdı yazarın çaresizliğine. kelam, kalemin emrinde olmalıydı ama gün geliyordu kalem sadece bir aracı oluyordu; şimdi o anlardan birindeydi kalem ve de yazarda. Yazan bir başkasıydı; "sus yazma" diyen bir başka yazar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder