kelebeğin kanatlarına yazdım

   Saçlarına takılan kelebek ölüsü gibiydi hayat; bir tırtıldım kelebek olmaya sevdalı, sonra sevdadan sevdaya kanat çırpan kelebek olmak için kozada onca zaman düşler büyüten. İlk uçuşumdu henüz, kanatlarım kurumamış ve de gözlerimi yakan güneşe alışamamıştım. Sonsuzluğa gitmek gibiydi ölmek; sonsuza dek yaşayacağını düşünürken iki günlük ömrümün ilk gününde sana nasipmişim.

   Kokunu anımsarım hala; kolay mı ölürken ki manzaradan bir tek kareyi dahi unutmak, hem hatırlanacak başka önemli ne olabilir ki?
   Ellerini hatırlıyorum, kanatlarıma dokundun  "yavaş ol incitme, yoksa bir daha uçamam" dedim. Ellerin çok güzeldi; ölüme yakışmayan bir kokuydu son nefesim. Gözlerine doğru götürdün ve bıraktın beni; en çok da onu anlamadım.
   Sonra. Sonra kızgın bir sıcaklık yaktı içimi. Giden kokun, giden ellerin ve giden gözlerinin ardında kaldım; içim acıdı.
   Kalemin ucunda bekledi dolu dolu hasretler, kağıda dokunsam sonsuz kere sonsuz harflerle seni çizecek belki. Bir kelebek kanadına takılmış sevda misali; peşin sıra uçuracak belki beni, ama yazamıyorum. Yazmak ne zor şeymiş seni yazdıkça daha iyi anlıyorum.