Y A L N I Z L I K

   Her doğumgünümde ağaç dikiyorum; çevreci miyim yoksa ölüm korkulu ölümlü mü? Bu yıl ceviz ağacı dikmeyi düşünüyorum ama kaç tane dikmeliyim karar veremedim; hayatımdan çıkanlar kadar mı, hayatımda kalanların sayısı mı yoksa basit düşünüp de yaşım kadar mı dikmeliyim? Diktiklerimi bir daha görmesemde bu ritüeli devam ettirmek isteğindeyim. Ne zaman mı başladım; bilmiyorum.

   Pastalı kutlamalar geride kalmışken, bir kaç soğuk mesaj, birde ailenin telefonu. Geçmişten gelip geçer resimler var bide; sana hediye olsun diye acılar ekenlerin kesik kesik nefeslenmeleri. Bir sevgilin(?) yenisiyle pizza yerken poz vermiştir sana, bir diğeri hamileliğinin doğdu doğacak günlerinde, sana ulaşanlarda vardır ulaşmamak için direnenlerde, "yalnızsın, yaşlısın; yaşlı ve de yalnız kalacaksın" diye karemelli sevgi sözcüklerini özenle pişirenlerde.

   Yaşlanmak doğru da yalnızlıktan emin değilim. Ne zaman yalnızdır insan; doğarken, ölürken, doğumgünü kutlamalarında, bayramlarda...

   Sevgilinin kokusunda uyurken, yalnız değil midir insan? Taze sevgili sana doğum günü süprizini aleni hazırlarken, aptalı oynarken çift mi olur insan? Sonu mutsuz filmleri izlerken, farklı bir tene değdiğinde çoğul eki alabilir mi, adının "biz" hali olarak? Yürürken yada otobüste, elini tutuyorsa bir başka kan gruplu beden; "yaşasın yalnız değilim" mi çığlığını basmak mı gerekir ulu orta? Dost sanılan sohbetlerde -miş gibi yaparken; benim-miş gibi bir başkasına sarılmakla diner mi yalnızlık?

   Altı tane dikicem sanırım; altı ağaç. Belki üçü badem olur, üçü ceviz ya da ikisi her hangi bir meyve fidanı; iklime uygun olanından. Evet altı tane, altı; eski günlerimi yeşertsinler diye, yeni yaşıma tatlandırsınlar diye ya da sadece doğada organik olan bir izim daha kalsın diye