Yazılıyorum (I)

   Bir aşağı bir yukarı yürüyorum; yer döşemesindeki çizgilere basmamaya dikkat ettiğime, dikkat kesilmek istemeden. Bir kız oturmuş, ayak ayak üstüne attığı ayağını sinirlice sallıyor. Güvenlik gelip uyaracak "burda sigara içilmez" diye. Bir uğultu var; mekandan mı, kafamdan mı kestiremiyorum.
   Bir gün öncesindeyim, o günün. Sabah her zamanki halimle, hayattan nefret eder bir halde okula gidiyorum. Her yer kar beyazı ve ben gözlüksüz gözlerimi açamıyorum. İnsanları farklı, dilleri ve dinleri.
   El arabasıyla biri çay ve bisküvi satıyor, çay dışardakinin iki katı, diğerlerine bakmıyorum bile. Kimsenin izlemediği bir televizyon; kimsenin izlemeyeceği bir kanal açık.
   Ağzım çamur gibi, çay bayattı ondan olsa gerek. Kız oturduğu yerden kalkmış, volta atıyor; yada oda çizgilere odaklanmış; benden farklı olarak o hepsine basıyor.
   "sizi en çok rahatsız edenden başlayalım mı" diyor, duvarda ki diplomasında psikolog yazan adam. Masada kimsenin dokunmadığı belli, şekerler var. Gülüyormuş gibi yapıyor, yada gülüşünü ben beğenmedim.
   Gece ayaz var yine, elimi çeplerime sokuyorum ve kulaklıklarım olmasına rağmen beremi daha bir aşağı indiriyorum; belki kaybolur ümidiyle. Soluksuz hızla eve gidiyorum. "ağzından nefes alma, ağzından nefes alma" dememe rağmen burnum aktığından, mecburi ağzımı açıyorum.
   Bir kedi yol kenarında ezikliğinde bana bakıyor; "iyi ki hava sıcak değil" diyorum ona, "biliyorum, pis mi kokuyorum? Kusura bakma" diyor, kusura bakıyorum.
   Tren sesi duyuyorum ama bizim orda tren yok ki; evet raylarda yürüyorum, çok ilginç. Eve gitmek için hızlanıyorum, kaslarım yanıyor.
   Evin ışığı yanıyor, açık bırakmış olmalıyım ama evden gündüz çıktım, açık olmamalıydı diyorum; boşveriyorum.
   Hayatımda hiç olmamış birini özlüyorum, sonra yalnızlığıma sevinen yanıma üzülüyorum. Kahkalar koro halli giriyorlar penceremden, topluyorum hepsini; alt komşunun balkonuna silkeliyorum, kesin yine kapıma gelecek; benden daha mutlu aksi komşu teyze.