kişiliğin kroniklik hali

   Hiç koymadı yalnızlığım bugün ki kadar. Özlediğim ne varsa yalnızlığa dair; sıkıldım bugün kendimden ve de isteklerimden. Düşlerimin çürük kokusu canımı yakmamıştı bu denli. Çaresiz biri, bir hiçmişim gibi ezildim bugün ve gün henüz bitmedi.
   Gitmeyi hiç bu denli özlememiştim; bugün ki kadar. Her sahne de sökün edip yüreğimi, parçalarımı tek tek yakmak istedim. Ölmek anlam ifade etse; yaşama katlanmazdım ki, yaşamın kimse için anlam ifade etmediğini bilerek biraz daha kalmaya karar verdim; her korkak gibi.
   Yazabilmek için bunalmak istedim;depresif olursam yazabilirim sandım ama yazamayan bir depresyon nöbetindeydim bugün ve gün henüz bitmedi, bitmeyecek gibi.
   Bugünden daha çok özendiğim de oldu başkalarına, bugün bir garipti özentim ve de özeldi; adını koyamadım.
   Her karakter hakaret etti benliğime; kaç kişi vardıysa geçmişimde tek tek dikildiler karşıma. "ama" dedim, sesim kısıktı, "aslında" açıklamama neden yoktu ve bugün anlamıda yoktu.
   Bugün ki kadar yolu özlemedim; yalnız bir gitme halimi.
   Çığlık çığlığa yazıyorum; anlamı, öğesi tammı umursamadan.
   Yazabiliyor muyum umursamadan yazmak istedim bugün; hiç olmadığı kadar.