G İ t (mE)

   Düşleri gerçekleşsin isterdi, gerçekleri düş olup gitti...

   "Kal" dedi, gidenin gideceğini bilerek ama umut değil miydi hayata sımsıkı sarılmamıza neden? Evet, neden. Doğruydu; gidenin "neden" diye sorması. Bilmiyordu ama kalmasını istiyordu, onca "defol git" diye bağırmışken, gitmez mi sanmıştı yoksa gerçekten de gitmesini bu denli istemiş miydi? Peki ya şimdi istediği neydi?
   Kaç kez tekrarlarını biliyordu, gidecekti ve dönecekti ama sanki farklı olan bir şeyler vardı bu kez.
   Gidecek olan kararlıydı gitmeye ama nereye gidecekti bilmiyordu; çünkü bu kadar gitmeye kararlı olmamıştı, bir istikamet yoktu, bir B planı da. Kalsa mıydı? Asla!!
   Gitmesini isterken pek çok nedeni vardı; kalmasına tek bir sebep bulamadı. Sıcaktı yara, acıtmıyordu, oysa çok acıyacaktı biliyordu.
   Buruktu içi, defalarca gitmesine rağmen, son kez ve dönüşsüz gidişi hep görmezden gelmişt. Olmayacak sanıyordu, hiç bir zaman.
   KAL diye bağırmak, boğazına saplanmış oradan gözlerine hücum ediyordu. KAAAL demek için gırtlağını yırtması gerekebilirdi ama yapmayacaktı.
   Gitmemek için bir şey olsun istedi, bir mucize değildi beklediği. Belki düşüp bayılsaydı ya da kanser olsaydı, belki acırdı kendine ve "kal" derdi ama O demezdi, diyemezdi.