Yolun götüremediği yerdeyim

   Sırlarım sırtımda, bir benden ötekilerime gidiyorum; yine döneceğimi bile bile...

   Yazarın yanağını otobüs camına dayadığı şiirinden yıllar ve yaşanmışlıklar sonra; yine otobüse dönüş yapmışken, ne çok yitmiş benden, hayal kuramadığımda anladım. Uçakların kısa ve anlamsız seyahetlerinde kaybetmişim otobüslerde mutlu olan yanlarımı. Gitmeyi ne severdim oysa, şimdi gitmekte kalmakta anlamsız. Çok muYaş(l)a(n)dım mı yoksa?
   Hayal kurabilme elimden alınmış. Camdan dışarı bakıp, uzun uzadıya güzel düşlerim gitmiş de elimde anılarımın sancısı kalmış. Kendimden kaçamamakla cezalandırılmışım; lanetlenmişim.
   Kendimden, başka kendilerime kilometrelerle yol tepiyor, olmamasını istediğim ne varsa ona koşuyor gibiyim. Ardımda bırakmak için beni yollara mahkum edenler, gittiğim yerde karşılayanlar oluyor.
   Kaçmamak ise kesinlikle katlanamayacağım kadar zor. Korkar olmuşum kendimden.
    Belki de en iyisi, gitmeme gerek bırakmayacak olanı beklemek ama gücüm yok; yeterli kalmadı benden.