Bu gece; ölelim

   Ölmek istiyorum bu gece; zirvedeyken bırakmak gibi klişe bir şekilde. Hayatın iyi davrandığı nadir anlardan birindeyim şu an. Mutlu muyum emin değilim; duygumun rengi ne renk pek bilmesem de, iyi hissettiğim bir gerçek.

   Nadir başarı elde ettiğim bir an, şuan. Hayat mı bıraktı yakamı yoksa boş bir anına mı denk geldi bilmiyorum. Hasret kalmaktan, unutmuş olduğum bir his canlanmasının bu halinde terk etmek istiyorum; celladım olan hayatı. Gözü açık gitmek istiyorum ki anlasın arkamda kalanlar; eksik kaldım, eksik bırakıldım. Kim üzerine alınırsa onda sızllasın eksiltilerim, ya da hayata mal edilsin ki zaten en büyük suçlum o değil mi?

   Ölmek istiyorum; yaşamdan beklediğim onca şeyden hiç birini gerçekleştirmemiş olarak. Hayallarimi sadece hayalde bırakan hayatıma nispet yaparak ölmek istiyorum. Oysa ne düşlerin efendisi, ne güçlü karekterle başlamıştım bu anlamsız yaşama. Nerden bilebilirdim ki; en güvendiğim sandığım hayat, en kanlı düşmanım oluverekmiş.

   Arkamdan ağlayan bir sevgilim olmadan ölesim var; sevgilim olmayan herkes ağlasın ya da anlasın acıdığımı, acıtıldığımı. Kim hayatıma girip, gittiyse benden; o suçlu hissetsin kendini. Vicdan denen olgu keskin bıçak darbesi misali anlayabiliyormuş, öğrensinler diye; bu gece gidesim var, gittiğimi farketmeyecek herkesi bir daha dönmemek üzere terketmek için.

   Bu gece öylesine bir ölüm için, öyle çok isteğim var.