ağlamak güzel(mi)dir

   

Ağlamak güzeldir. Hani sevinçten ağlamak falan değil, onu herkes bilir. Adam gibi derdine ağlamak. Öyle yalnız başına da değil; ki yalnızlık başlı başına ağlanılası bir insan(sız)lık halidir.

   Bir dostun yanıbaşında, bu anın mahremiyetinin asla şüphesini duyumsamaksızın ağlamak mesela. Ya da bir sevgilinin göğsünde; çaresiz gözükürmüşüm, zayıflığımı yüzüme vurur mu endişesini bir an bile hissetmeden; sevgilinin göğsünü ıslata ıslata, salya sümük ağlamaktır belki de en güzeli.

   Bir filmi izlerken dökülen yaşlarını yakalayıp sevgilinin, bir iki damlada senin katabilmendir; hissinin de ortağıyım diyebilmek adına, gerçekten güzel bir ağlama halidir. 

   Bir ağlamanın en güzel halidir; kendine acımadan ağlayabilmek. Rahatlamak adına, bir daha ağlamamak adına ve ya kim bilir geçmişte ağlayamayacak kadar güçsüz olduklarının telafisi adına, bağıra bağıra artık ağlayabiliyorum diyebilmek için ağlamak, güzeldir.

   Ağladım da, güldüğüm kadar; barışıklığın da, çekinmeden itiraf edilebilecek insan gibi arkadaşlara sahip olunduğunda ağlamak da güzelleşir. 

   Belki de bu yazılanların her hangi birine sahip olabildiğinde; ağlamak da gereksizleşir. O halde her şey zaten güzeldir.