yanıldım

bekledim,beklettiğin her an...

Ne garip şeymiş;birinden umut dilenmek,bir ölümlüden ölümsüzlüğü istemek.

Ne büyük çaresizlikmiş;bir başkasına endeksli hayaller sürmek.

Ne anlamsızmış;henüz hayatına dahi,dahil olmamış birinin isminin,renginin,dilinde izinin kalması.

Ne acıymış;sen Onu aklından bir an bile çıkar(a)mazken,onun senden bihaber olması.

Ne büyük yanılgıymış;sana özel verildiğini sandığın bir gülüşün yada söylenen bir cümlenin,senin dışında herkesin ortak paydası olması.

Ne trajikmiş;sana ulaşmasını beklemek,bir ses,bir nefes dilenmek.

Ne çok yapılan bir hataymış;anları harcayıp,yarın var sanmak...