ışıktan gelen

Derviş: Burdasın çünkü kayboldun,ne aradığını bilmediğin için kaybolduğunun da farkında değilsin.
Beşer: Aslında yok bir şey falan aradığım ama içimde bir yerler de bir eksik var gibi.
Derviş:Eksik?Nedir tam olan ki eksik olsun diğerleri?
Beşer: Tam olan şeylerin var olduğunu biliyorum elbette.
Derviş: Bilmediklerini bildiğini sanıyorsun oysa bildiğine emin olduklarını bile sorgulamalısın ve de sorgulayacaksın
Beşer: Yok bu kadar felsefenin içine girmeye niyetim yok,bildiklerim bana yeter,sorgularda aklımı kaybetmeye niyetim yok.
Derviş: Aklın değil kaybolan;ruhun.Kaybettiklerine ağlarken,kaybolanın kendin olduğunun farkında olmadığın gibi neyi araman gerektiğininde farkında değilsin.Neden burdasın?
Beşer: Şey,aslında huzur bulmaya geldim ama olanı yitirmek istemiyorum.Hayatımın bir döneminde birlikteliğim vardı biriyle ama ayrıldık ve sanırım huzursuzluğum bundan.
Derviş: Onları yaratıp,yarattıklarına ağlıyorsun,çünkü böylesi daha kolay ama artık burdaysan-ki dönüşün gelişinden ya iyi olacak yada daha kötü-kabul etmekle başlamalısın;onlar yok,bir tek sen vardın,bir sen varsın.Kaybettiklerinse "kendinler"
Beşer: Ben mi?
Derviş:Sen değil,senden ayrık öteki senler,benliklerin.
Beşer: Kaç kişiler peki,yani kaç kişiyiz?
Derviş: Beraber bulucaz,kaybettiğini sandıklarını,kabullenemediklerini ve de üzerinde taşıdıklarını.İlk öğreti;en çok ağladığını bul,neden ona ağladığını da