Ruhum yanıyor, bedenim tutmakta güçlük çekiyor, ruhum haykırıyor; "bırak diyor, ne verdin bugüne dek bana ki senin gün be gün çürümene daha fazla katlanayım" bedenimse çaresiz, ne dese biliyor ki boş vede ne söz verse tutamayacak ama korkuyor: "umut, umudunu yitirdin sen, lütfen bırakma beni, biraz daha sabret" desede ruhumun dinlemeye niyeti yok, haklı olarak.
Bir an için susuyor ruhum ve: "sabır! bunca zaman nedendir senleyim sanyorsun?" nisbeten daha sakin gözüküyor ama patladı patlayacak. Bedenim sözü ele geçiriyor tekrar: "elbet bu günlerde geçecek ve güzel günleri göreceğiz" ruhum yüzünde alaycı tebessümle: "güzel günler ha; bir kaç günlük avunma için mi yıllarca çaba, bir iki gün daha kazanmak için yılları harcamak; bu ne anlamsız bir hesap. Sen korkuyorsun ve mantıksızlığında bundan. Yazık ki senle birliktelik etmişiz bunca zaman; ELVEDA"
Bedenin bağrışları, sızlanmaları, yalvarmaları duyulmuyor artık; acıda yok sanırım. Bir şey hissetmiyorum artık; gidiyor muyum yoksa kalıyor muyum, ben hangisiyleyim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder