Tarihi bir cami avlusundayım. Ya musalla taşındayım ya da bir yakınımı kaybettim; tam emin değilim ve kendimi göremiyorum. Bir keman sesi geliyor kulağıma, derinden, bir kızın ağlaması gibi hıçkıra hıçkıra; içime işliyor, galiba ben de ağlıyorum.
Dudaklarımda sözlerini bilmediğim yarım bir ezgiyi mırıldanıyor gibiyim, yoksa dua mı ediyorum? Kimse yok etrafımda; tek bir dost, herhangi bir insan dahi ama kalabalık rahatsız ediyor beni. Elim bir kitaba uzanyor, kitabı görüyorum.
İçimde bir sıkıntı; nefesim kesiliyor, yemeği çok kaçırmışda kalbine baskı yapan midemden kurtulmak ister gibiyim. Derin nefesler çekmek istiyorum ama boğuluyorum sanki; ağzımı olabildiğince açıyorum sanki kafamı suya tekrar batırmadan evvel ciğerlerimi doluncaya dek, havayı içime çekmek istiyorum.
Elimi bir tutsun istiyorum, üşüyorum ve de korkuyorum. Uyumak istiyorum ama uykum yok, uyanmaya cesaret edemiyor gibiyim. Kaybolmuş bir bedenim ruhumu arıyorum; oysa size uygun olanlardan kalmamış diyorlar. Haftaya gelir mi diyorum; cevap vermiyorlar, aslında onlarda yoklar; kimse yok...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder