Ruhunda ne kadar yara,bere varsa o kadar yazıyormuş insan. Ruhunda oluşmuş her çizik için bir hikaye, her büyük yırtık içinse binlerce sayfa yazabiliyormuş. Bir nevi ruhun çığlıklarıymış; acı çektiğini diğer ruhlara duyurmak için.
Ne kadar acı içinde ruh varsa; evrenin enerjisi okadar kirlenirmiş, evrenin enerjisi kirlendikçe; ızdırap dolu bir döngü başlar, acılar katlanarak artarmış. Bir ruh kurtarmak, belki de evreni kurtarmaya denk düşebilirmiş ya da olası bir öngörüde olabilir elbette ama öğrenmek için özgün olmak, liderlik yapmak gerekirmiş; yolunu kaybetmiş, yöntem bilmez ruhlara.
Ruh, kaburganın hemen altında, kalbin üzerindeymiş; kalbi besleyen bir damar, çoğu zaman beyne yön veren bir enerjiymiş. Kimi beyinde dermiş ruhu için, kimi kalpte. Bazıları sevmek; bedenin bir oyunu dermiş, bazıları ise ruhun bedene katlanma yöntemi.
Düz mantıkla düşünmek belli ki en rağbet göreniymiş. Oysa sevmek öyle kompleks bir erdemmiş ki; insanların çok azı gerçeğini yaşabilmiş, diğerleri ise ucuz kopya yaşanmışlıklarmış; yani gerçeğin provaları...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder