Çok zor; sana hala "siz " diye hitap etmek zorunda olmak.
Çok zor; elini sıkarken, her hangi bir arkadaşla tokalaşmanın tepkisizliğinde kalabilmek.
Öyle zor ki; senden sonra :"bir arkadaş..." diyip susmak zorunda olmak, oysa uzun uzadıya seni anlatmayı nede çok isterken anlatamamak.
Sana söylemediklerini yazmak zorunda olmak, yazdıklarını söyleyemeyecek kadar korkak olduğumu düşünebilme ihtimalini görmezden gelmek; bir bilsen ne zor!
Seni her gece düşlerken -çocuklarımın annesi, evimin mutluluk nedeni, yaşama ve de yazma nedenim- sensiz uyumak ve sensizliklere uyanmak; daha zoru olabilir mi ki?
Belki de en zoru; senin tarafından görülememek, hissettiklerimi hissettirememek, yazdıklarımı dahi okuyup okumadığını bilememek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder