nefesim nefesin

   Benim izlerimden geçmişime ulaşabilirsin. Gizlerimdense yalanlarıma! Her farklı insanda bir parçam kalsa da; toplamı asla beni vermez eski sevdalarımın. Beni bulmak ne denli kolay olsa da ben kendimi kaybedeli çok zaman oldu.

   Sevdanın barınaklarında; katıksızlığımızın ve de aşksızlığımızın yıldönümlerini kutladık "sen"lerle. Bir ben bu kadar yetebilirdi bizlere, ama daha fazlasına meyil ettik; kaybettik!
   Kelimelerim sana beni anlatmak için gizlendi, hikayelerimize ve hikayelerde anılarımızın içine. Oysa "sen"de bilirsin ki bunların hiç biri olmadı, hiç biri yaşanmadı; ne varsa sadece yazılandı ve bizdik yazılanlardakiler. Bazen "sen" den kendimi seviyordum, bazen kendimden "sen" i; bir "sen" oluyordum bir öteki ama hepsi sadece sana işaretlerimdi. Benden çıkıp geçmişime giden tüm herşeyi mi bul diye!
   Her giden; gelenlerden daha ağırlaştırıyordu kalbimi. Kalış süreleri belliydi; kısa olabildiğince kısa. Ben, "sen" leri yazdıkça sende kayboluyor ve günden güne sana dönüşüyordum. Yazmamayı denediğimde ise yokluk yakamı bırakmıyor; "yaz" diye kalbime üflüyordu, nefesim "sen" kokuyordu.