İzin kalmış karda

   Soğuk... Uzak ... Yoksun

   Yalnızlık sevgili gibidir; çokça sadık ve bir o kadar da zalim. Sabırla bekler her dönemeçte seni, bırakır takip etmez izini, bilir ki sen mutlak döneceksin ve yine bilir ki; bir demli çayı yudumlarken bardağı masanın üzerine bırakmaksızın içiyorsan, masanın diğer ucu onundur.

   Bayat çay içip, taze hayatları izliyorum; kafam basmıyor kolay olana, zorda olan ne varsa "O" ben oluyorum, adım kaybedenlere yazdıkça gülümsüyorum.
   Nicedir sönmüş bir ateşin kül haliyim. Artık kağıtları tutuşturamıyor kalemim,  yüreklerde yer bulamıyorum, sevdalardan eksik kalan şehvetlere sırtımı dönmüş ve "sen"de yok olmuşum.
   Hüzünlerimi bir fincan kahveye katık ediyorum, yine ülserli geceler bekliyor ama ben seviyorum; çünkü "sen" mide kramplarımdaydın, şimdi ...