Bir kalemin ardından gittim, kayboldum; bir başkası beni yazar sandım, yanıldım. Seni diledim, senden her hangi bir cümle de bahseder de belki beni de aynı cümlede kullanır sandım; kalem yazmaz oldu. Kalemi alırsam seni yazabilirim sandım; karanlığa sahip olması imkansız aydınlığın aldanmışlığında, sustum.
İzledim, önüm sıra akan zamanın aldatıcılığını. Yaşlanırsam, olurum sandım; olgunlaştıkça yaşlarımdan oldum. Yıl, yol ve yok oldu zaman; bir tek an kaldı, onu da şimdi kullandım.
Bir kahvelik zamanda seni düşlemek dahi çok geldi bana, düşlerde kalmış gerçekliklerimden de oldum.
Senden öte sana aşık olmak için cümlelerim vardı,bak hepsini unuttum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder