Bir dağ esintisi misali, dere yatağının tersine yüzerken ki hayatı devama uğraşan umut, her gün ışığını absorblamaya yüce uğraş, genetik mirasa tüm enerjisini yükleyen tohumun mimarı, olasılık hesaplarında ki milyonkeremilyon ihtimalin peşi sıra düşbazlık, akıp giden zamanın götürdüklerini olgunluğa yoran iyimserlik...
Ve hepsinin hatta fazlasının yokluğunda bir BEN. Yıldızlar kadar uzak bir SEN. Ben olmama ihtimalli herkesle yaşayan sen, sen olma ihtimalli her hangi bir sende tüm benliğini yitiren ben.
Yalnızlıklardan kolyeler, hüzünbaz akşamlardan sabahlara; ağlak ve o denli uykusu gözler, saçlarında parıl parıl parlayan beyazlar, her an tekrar tekrar ızdıraba neden anılar.
"Güzel şeyler yazmak istiyorum" deyipte bir tek kelimeyi dahi mutlu imlalarda yazamamak, çokça susmak yalnızca susmak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder