Yeni Romandan Bir Minik Bukle Daha

Kendiyle yalnız kalmaktan korkanların özendiği; yalnız kalmaktan hoşnut olanlar, kalabalıklarda ki performanslarıyla; kendilerinden korkup kalabalıklara karışmakta çare arayanlara imrenirler. “keşkeler” asılı kalır hayatlarda.


   Herkes bir başkası olmak ister, bir başkası da herkes. Mutlu insan yoktur, mutsuz çok; mutlu olduğunu sananların sayısıyla denktir mutluluk reçetesi yazıp, mutsuzları mutlu edebileceğiyle avunanların. Bir oyundur hayat; her türlü hile kabuldür ama bir tek hilebaz vardır, o da yaratan.

   Sevmek narkoz misalidir, belki uyuşturan kimya belki meditasyonist algı yanılgısı da olabilir. Kimi çok ciddidir, kimi bilgisizliğinden ilgisiz; oysa pek çoğu kuralsızdır ve de yeteneksiz. Yine de sevmek; “keşke” sizse, yalnızlıkları kalabalıklaştırabiliyor, kendini affettirebiliyor ise, bir yabancıyı sende; seni bir yabancı da var edebildikçe; kendini mutlu sananlardan olabilirsin ve reçete yazarsın kendinden kaçaklara, “keşke” bağımlılarına, mutsuzlara ve bir başkasına özentili hayatlarda harcananlara.

  Kelimelerim yetsin isterdim, sev kökünden türettiğim kelimelerimin sahibine olan yönelimime. Yazabileyim isterdim günlerce, yatabileyim isterdim kokusunda gecelerce, o nefes versin diye nefessiz beklemek isterdim tek damlası ciğerimden geçmeden ziyan olmasın diye. Okusun isterdim; beni tanıyan, tanımayan, sevgiye inanmayan, daha evvelkileri sevdi sananlar; nasıl olurmuş ben de öğrensinler isterdim.

   Yok etme zamanı şimdi; karalanan izlerin artığı kağıtları, gözleri değmesin bilmeyenlerin ve de ben gibi hissi zevk etmeyenlerin.

                                                                                                                                    E. Y.