Kariyer yapmalıydı, deli dolu yaşamalıydı kimseye hesap vermeden, her ne kadar ona göre olmasa da,ilkel bulsa da, düğün, kına gibi şeyler için para biriktirmeliydi. Çok daha önemli olanı; olmazsa olmazları, olsa hiç de fena olmazları olan kriterleri vardı.
O kadar kolay olmadığı halde en ilkel yaşam formu-ki böyle nitelendirmek sinirinden kaynaklıydı- bile rahatça evlenebiliyordu. Kolay olmadığı halde, kolayca evleniyorlardı; hem de bir otomobil alırken düşündüklerinden çok daha kısa ve yüzeysel olarak. Kader diyorlardı, kederlenip dert yanıyorlardı bekarlara; sanki bir zamanlar yana yakıla evlenmeye hevesli onlar değillermişçesine: "aman ha evlenmeyin" demekten bıkmazlardı.
Mutluy muş gibi yapanları da az sayılmazdı, ya da gerçekten mutluydular. Basit düşüncenin bunca rahat mutluluk gibi bir sırra vakıf olmasına ise bir türlü anlam veremezdi. Kendi hayatın şifrelerine kafa patlatıp bir türlü huzura dokunamazken; en azından istediği kadının beklediği eve gelip "merhaba karıcım" a bile razı olmaya hazırken, yoksundu. Mantıksal sınama hata yapmazdı; matematiksel imkansızlıkta düşünmeyenler mutlu olabiliyorlarsa; "mutluluk" sorunlu olmalıydı.
Sorunlu mutluluk! Evet belki, hayır belki değil kesin mutluluktu sorunlu olan. Mutsuzlukların sorumlusu; mantığa aykırı olan "mutluluk" tu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder