ŞizofreniKAOS

   Bir erkek bebek; sarışın mavi gözlü, yerler kaygan ve kar yağmış. Dilimde bir şarkı, çocuk kucağımda; "benim annem bir tanem benim annem",birkaç kişi daha var yanımızda. Çocuk sadece bende duruyor, kim olursa olsun başkasının kucağında, insanı ağlatan acıyla ağlıyor.

   Dün gece evine bırakırken kız arkadaşımla sohbetten kalma bir bilinç altlığı olmalı. Çocuklardan bahsederken "üçüz kızlarım olsun istiyorum" dediğimde, dikiz aynasından bakan taksicinin gülüşü de işlemiş hafızama. Gecenin kurgusunda, kar yağmış olması da, ben eve dönerken taksiciyle yaptığımız; "seni umursuyorum" sohbetinde ki; "bu yıl kar gecikti" den kaynaklı olmalı.
   Gece yatmadan önce aşka dair yazdıklarımı bir tarafa bırakıp, hayatı çiziktiriyorum. "aptallardır mutlu olan; çünkü hiç bir şey düşünmezler" i yıkan yeni bir fikirle kendimi çürütüyorum, "mutlu olmak akıl ister; çünkü en zor şeydir şu hayatta, o halde aptallık; mutsuzluğa rağmen düşünce de takıntılıktan vazgeçmemekte". Sanırım öyle.
    Ama yazmak için de melankoli gerek. Bir aşk yorgunluğu, bolca kırıklı sancıtan bir kalp gerek. Değil mi ki tüm şarkılarda ayrılıklar, tüm kavuşulmaz romanlarda hasretler; rağbet görmüyor mu? Seviyoruz melankoliyi, hafif çakır olmayı, hayata sövüp mutsuzluktan dem vurmayı.
   Karışığım bugün, biliyorum. "Yazma" diyorum yazmakta kesin kararlı diğer benliğime. Yani bunlar benim fikirlerim değil, kabul etmiyorum. Olsa olsa diğer ben'lerimin iktidari hevesleridir. Neyse ben gitmeliyim şimdi; gideyim ki diğer ben kendi yerini bulsun.