Kayıp giden yıldız sanılan, bir meteorun atmosferde ki yok oluşu misali yanarken dahi; umut olmak isterdim. Mesela bir kızın birlikte olmak istediği erkek için; umut ya da "huzur" un her hangi bir çeşidine. Belki kabul olmazdı ama yine de bir tebessüm düşürebilirdim gecenin bu geç vaktinde, yok oluşuma tanıklık eden genç ve güzel gözlere. Kalbin de anlık bir titreme olur, heyecan olur damağını kurutuverirdim. Sevgilinin sevgisi olur, tenine dokunurdum kızın kendi elleriyle.
Olur da kavuşurlardı günün birinde; o an dilek kabulü olan yıldız olurdum gerçekten. Kim bilir bir yıldızmışımdır geçmişimdeki her hangi biri için, kim bilir...
Bir erkeğin bir diğerine en kötü armağınıydı verilen. Eski kız arkadaşını, "al sende biraz takıl ama fazla uzatmadan yol ver" diyerek vermişti. Farklıydı, iğrençdi bu iki kişinin dışında ki tüm toplum için.
Aradan ay geçti ki eski, hediye eden arkadaşı telaşlandıran bir olay akıveriyordu. Hediyeyi kabul eden hediyesinden ayrılamıyordu. Hala beraberdi, kısa zamanda yol vermesi gereken kızla.
Arkadaşın ve diğer arkadaşların uyarısına rağmen vazgeçmedi hediyesinden; kısa zamanda yol vermesi öğütlenen.
Ailesi öğrendi; kabullenmediler ama çocuk vazgeçmedi, hediyeyi veren selamı kesti diğer tüm olayı öğrenenler gibi; yine vazgeçmedi çocuk. İnat değildi bu, ama inatla sürdürdü hem de büyük bir inançla.
Evlendiler sonra; gizlice. Tanıklığına çağırdığı bir tek kişiye söyledi sırrını.
Tanıklığına giden inanıyordu; mutlak bir açıklması var olmalıydı bunca zaman anlaşılmamış olsa da radikal bir nedeni olmalıydı. Ve vardı bir nedeni.
Nikah şahidi sormadan, çocuk eğildi kendine tek güvenen arkadaşının kulağına ve dedi ki; "huzur buluyorum onunla, sadece huzur"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder