üzgün(üm)

   Gözyaşların olsaydım, tane tane. içini acıtanların iç acısı olsaydım, ülser misali. Nefessiz bıraksaydım; seni mutsuz edenleri, senin mutsuzlıuğunla beni ızdıraba sevk edenleri, kanı bir kaç kuruş etmeyenleri ve ya herkesi.
   Hayat değersizlerine ne denli iyi davranıyorsa,o kadar kötü adam olmak istedim bugün. Yakmak, yıkmak, yok etmek; içinde mahvetmekle ilgili her etiketli kelimeyi cümle içinde kullanmak istedim.
   Ağızlarının kenarından kancalayıp, sokak sokak sürümek istedim bugün. Dilin en yapmaması gerekeni gördüm ya; diller de kopsun istedim bugün.
   Lanetin varlığında tam olarak kanaat getirdim bugün; kötüler için olamasa da iyileri yeryüzünde temizlesin diye.
  Duymamanın aptal olmaktan beterliğini hissettim; midemdeki asit keselerinden salgılanan her damlayla. Çeperleri yok edebiliyorsa mide, ruhumuzuda kemirebilirmişiz onu anladım; gözlerinde ki ağlayan kendimde. Ağlayan bendim, bir başka beden de ızdırabın hissedilebilirliğini anlayan da.
   Ağlayabildiğin kadar ağla, bitsin acın; biteyim sende kalan neyim varsa. Belki silinirsem bedeninden, ruhunu esir alan lanetim de kalkar üzerinden.
   Üzgün olmam bir şey ifade eder mi bilmem ama üzgünüm...